Η εκδρομή έγινε. Πήγαμε στην περιοχή της Φυλάκης και επισκεφτήκαμε το σπήλαιο αλλά και το ποτάμι κάτω από αυτό, τον Ενιπέα.
Το τοπίο μαγευτικό. Το πράσινο κυριαρχούσε παντού με διαλείμματα από το κίτρινο των σταροχώραφων. Θερίζουν αυτόν τον καιρό και μπορεί κανείς να δει έναν οργασμό εργασιών στα χωράφια. Άνθρωποι και μηχανές μαζεύουν τον χρυσό καρπό, στοιβάζοντάς τον σε αποθήκες.
Μικρή πορεία από τα αυτοκίνητα ως την είσοδο του σπηλαίου, μέσα από τα σταροχώραφα και από τα βράχια στην άκρη του ρέματος. Μετά από τον ήλιο και του 30 βαθμούς, η δροσιά του σπηλαίου είναι ένα από τα πιο ευχάριστα πράγματα που μπορεί να περιμένει κανείς.
Και όντως το σπήλαιο αποδεικνύεται φιλόξενο και δροσερό όπως πάντα. Μέσα όμως στο σκοτεινό του κόσμο μόνο ησυχία δεν υπήρχε. Εκατοντάδες νυχτερίδες φτεροκοπούσαν αδιάκοπα και πηγαινοέρχονταν αποφεύγοντας τα εμπόδια με μαεστρία που κάθε πιλότος θα ζήλευε...
Έχουν ξυπνήσει πλέον (αν κοιμήθηκαν και καθόλου αυτό το ζεστό χειμώνα) και μάλλον έχουν να φροντίσουν και τη νέα γενιά. Ίσως πάλι κάποιες να ζευγαρώνουν ακόμα. Πάντως όλα μέσα εκεί έδειχναν ζωή και μάλιστα σε εγρήγορση. Μέσα στη λάσπη και στο γουανό μικρά και μεγαλύτερα ζωύφια συνωστίζονταν αναζητώντας μια θέση στον δικό τους μικρόκοσμο. Πάνω στο σταλαγμιτικό υλικό και τα βράχια γυμνοσάλιαγκες τραβούσαν το δικό τους αργόσυρτο δρόμο. Παράξενο αλλά δεν συναντήσαμε δολιχόποδα αυτή τη φορά. Μόνο δυο τρεις μικρές μαύρες κατσαρίδες (;) κοντά στην είσοδο. Τα πάντα μύριζαν ζωή εκεί μέσα στον υγρό, υπόγειο , σκοτεινό κόσμο!
δεν μείναμε πολύ. Δε θέλαμε να χαλάσουμε το ρυθμό της ζωής τόσων ενοίκων του σπηλαίου. Μπήκαμε, κάναμε μια γρήγορη βόλτα στους γνωστούς μας πλέον θαλάμους, διαπιστώσαμε ότι όλα ήταν όπως τα αφήσαμε στην τελευταία μας επίσκεψη, μείναμε για λίγο καθισμένοι άλλοτε συζητώντας αλλά κυρίως σιωπηλοί σε μια αίθουσα, για να "γεμίσουμε" με όσο περισσότερο από το σπήλαιο μπορούσαμε, και βγήκαμε.
Και μετά ήρθε το ποτάμι με τα πλατάνια. Και η βόλτα στις όχθες του. Ο Ενιπέας μας υποδέχτηκε με λίγο θολό νερό. Τίποτα δε θύμιζε το δυναμικό καθαρό ποτάμι της προηγούμενης επίσκεψης. Οι λιγοστές βροχές δεν μπόρεσαν να το γεμίσουν παρά μόνο να το θολώσουν. Συνεχίζει όμως τη ροή του από τη Μαγνησία και την Όθρυ, προς την Καρδίτσα και τον Πηνειό για να καταλήξει μαζί του στη Λάρισα, τα Τέμπη και το Αιγαίο.Στα λιγοστά μέτρα που περπατήσαμε στις σκιασμένες από τα πανύψηλα πλατάνια όχθες, συναντήσαμε και ένα κοπάδι κατσίκια και είχαμε μια ενδιαφέρουσα "συζήτηση" με τα τσομπανόσκυλα...
Καθίσαμε και κολατσίσαμε δίπλα στο ποτάμι παρά τα εοχλητικά κουνούπια. Η ηρεμία και η δροσιά ήταν τέτοια που δε σου έκανε καρδιά να φύγεις. Έπρεπε όμως. Είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να επιστρέψουμε. Οι μπαταρίες γέμισαν έως την επόμενη εξόρμηση...
ΥΓ.
Δε βάζουμε φωτογραφίες από το σπήλαιο καθώς υπάρχουν σε προηγούμενο άρθρο. Σειρά τώρα είχε ο Ενιπέας...
