Μετά την εκδρομή...

Ολοκληρώθηκε η εκδρομή μας στην Πελοπόννησο στα σπήλαια "Κάψια" Τριπόλεως, "Βλυχάδα" και "Αλεπότρυπα" Δυρού. Μας δόθηκε για μια ακόμα φορά η ευκαιρία να θαυμάσουμε από κοντά πανέμορφα σπήλαια με ανεπανάληπτο διάκοσμο.


Η εμπειρία είναι ανεπανάληπτη για όσους δεν έχουν την ευκαιρία να βρίσκονται συχνά μέσα στα σπήλαια. Περπατώντας στους τεχνητούς διαδρόμους, ή πλέοντας μέσα στη λίμνη, μπορεί κανείς να βρεθεί έστω και για λίγο μέσα στο εσωτερικό της γης, να δει θαυμάσιες εικόνες, να αφουγκραστεί τις σταλαγματιές της σταγονορροής, να μυρίσει την υγρασία στο χώμα, στα τοιχώματα και στον αέρα, να βιώσει στιγμές δέους και θαυμασμού μπρος σε ένα ακούραστο φυσικό εργαστήρι θαυμάτων.

Η Αρεόπολη εντυπωσιακή όπως και η υπόλοιπη Μάνη μας υποδέχτηκε με μια σιγανή βροχή που γρήγορα δυνάμωσε κάνοντας το νυχτερινό σκηνικό ανάμεσα στα πετρόκτιστα πυργόσπιτα και τα σοκάκια από καλντερίμι ακόμα πιο επιβλητικό. Η μικρή παραδοσιακή ταβερνούλα μας φιλοξένησε χορταίνοντας την πείνα μας με νοστιμότατους μεζέδες. Η συνέχεια μας βρήκε να πίνουμε ποτά και να ακούμε μουσική σε ένα υπόγειο κελάρι ενός παλιού πέτρινου σπιτιού που είχε διαμορφωθεί κατάλληλα και διακριτικά σε ένα καλαίσθητο σύγχρονο μπαράκι.

Το Γύθειο μας κέρασε καφεδάκι την Κυριακή το πρωί αμέσως μόλις βγήκαμε από τα σπήλαια στο Δυρό και μας έδωσε τις απαραίτητες ανάσες ξεκούρασης πριν ανηφορήσουμε προς το Μυστρά.

Στη Σπάρτη επισκεφτήκαμε το Μουσείο της Ελιάς. Ένα σύγχρονο και άκρως κατατοπιστικό μουσείο σχετικά με την ελιά, το λάδι και τον τρόπο παραγωγής του αλλά και χρήσης του από την αρχαιότητα έως τα μέσα του 20ου αιώνα.




Η Καστροπολιτεία του Μυστρά, μέσα σε ένα καμβά πράσινο από την ανοιξιάτικη βλάστηση, βρίσκεται σκαρφαλωμένη στον απότομο λόφο για να θυμίζει άλλες εποχές, άλλους ρυθμούς ζωής, άλλες συνήθειες. περπατώντας στο καλντερίμι έχει κανείς την εντύπωση ότι στην επόμενη στροφή θα δει τον Παλαιολόγο ή τον Κατακουζηνό να ξεπροβάλει και να κατευθύνεται προς το Παλάτι, με όλη την ακολουθία του, την ίδια στιγμή που κάποιος καλόγερος θα χτυπάει την καμπάνα κάποιας εκκλησίας, ένας πραματευτής θα τραβάει το φορτωμένο ζώο του στον ανήφορο και κάποια κυρά θα ρίχνει κλεφτές ματιές στο δρόμο από τα ψηλά παράθυρα του διπλανού σπιτιού...

Η επιστροφή επίπονη, μακρινή, αλλά γεμάτη από εικόνες, αναμνήσεις, γνώσεις και εμπειρίες του διημέρου που όδευε προς το τέλος του. Και ήδη οι περισσότεροι είχαν αρχίσει να συζητούν για το χρόνο και τον τόπο της επόμενης...