Εκδρομή στο σπήλαιο στη Φυλάκη

Το δελτίο τύπου όπως δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο

Πραγματοποιήθηκε τελικά χθες σύμφωνα με το πρόγραμμα η εκδρομή στο σπήλαιο στη Φυλάκη Μαγνησίας από μέλη του Φυσιολατρικού Ομίλου Βόλου "ο Παν". Ο δικός μας σύλλογος είχε αναλάβει τη συνοδεία των εκδρομέων στο σπήλαιο.

Στις 08:30 το πρωί ξεκινήσαμε 35 άτομα με πούλμαν από το Βόλο. Η μέρα καταπληκτική με ήλιο και χωρίς ιδιαίτερο κρύο. Η διαδρομή σύντομη, λιγότερο από μια ώρα. Το χωριό της Φυλάκης βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του Νομού Μαγνησίας και ανήκει στο Δήμο Αλμυρού. Παλιότερα ήταν ακμαίο χωριό με πολλούς κατοίκους, σχολείο, αστυνομικό τμήμα και πολλή ζωή. Σήμερα εγκατελειμένο σχεδόν κατοικείται από λιγοστούς ανθρώπους, μετρημένους στα δάκτυλα των χεριών. Οι περισσότεροι παλιοί κάτοικοι έφυγαν για τη μεγαλύτερη πόλη του Αλμυρου, λίγα λεπτά της ώρας μακριά με το αυτοκίνητο. Έτσι ξεκινώντας οι αγρότες από εκεί καλλιεργούν κανονικά ολόκληρη την έκταση γύρω από τον μικρό οικισμό της Φυλάκης.

Ωστόσο η ιστορία της περιοχής χάνεται ακόμα πιο πίσω και βαθιά στο χρόνο. Οι πρώτοι οικισμοί της περιοχής χρονολογούνται ήδη από τη νεολιθική εποχή, περίπου το 5.000 π.Χ. Πρόκειται για τους γνωστούς βιβλιογραφικά προϊστορικούς οικισμούς της Πέρδικας (Νταουτζά) και της Φυλάκης. Ειδικότερα ο δεύτερος συνεχίζει να κατοικείται και στην Εποχή του Χακού και στα ιστορικά χρόνια. Αναφέρεται και από τον Όμηρο στα γνωστά έπη.

Το τοπίο είναι ήρεμο με πολλές ομαλές εναλλαγές από τις πλαγιές χαμηλών καλλιεργήσιμων λόφων και μικρές ρεματιές ανάμεσα. Το Xολόρεμα, το μεγαλύτερο ρέμα που στραγγίζει την περιοχή προς τον Παγασητικό δεσπόζει, στο χώρο και αποτελεί και τη φυσική δίοδο προς τα δυτικά. Στο δυτικότερο άκρο, πολύ κοντά στη Φυλάκη και τη σπηλιά της υπάρχει ο Εννιπέας. Ένα ποτάμι που ξεκινάει από τις πλαγιές της Όθρυος και της πηγές της Ανάβρας και διαμέσω του κάμπου της Καρδίτσας καταλήγει στον Πηνειό στην περιοχή των Τρικάλων για να βγει τελικά στο Αιγαίο.

Κοντά στον Εννιπέα βρίσκεται και το σπήλαιο. Σε μια βραχώδη πλαγιά ενός ρέματος. Εκεί φτάσαμε μετά από μιας περίπου ώρας περπάτημα στον αγροτικό δρόμο. Η τελευταίες βροχές είχαν λασπώσει το δρόμο και ουσιαστικά έκαναν απαγορευτική την δίοδο για τα αυτοκίνητα. Απολαύσαμε το τοπίο των λόφων, των οργωμένων χωραφιών, του σιταριου που μόλις φύτρωνε, των απέναντι πλαγιών με τα πουρνάρια και τα κίτρινα και πορτοκαλί λόγω φθινοπώρου φυλλώματα των λιγοστών δέντρων. Λίγοι λίγοι μπήκαν όλοι στο σπήλαιο. Με τα κράνη τους, τους φακούς τους και όλους τους κανόνες ασφαλείας. Είχαμε φροντίσει για όλα και αυτό μας γέμισε περηφάνεια.

Φυσικά ακολούθησε η καθιερωμένη βόλτα στο ποτάμι και τη ρεματιά του. Τα πλατάνια μας υποδέχτηκαν με το χρυσοκόκκινο χρώμα τους και μας φιλοξένησαν για ένα γρήγορο κολατσό. Η μέρα εξακολουθούσε να είναι υπέροχη με τον καταπληκτικό χειμωνιάτικο ήλιο.

Η επιστροφή διήρκεσε κάτι παραπάνω από ώρα, μέχρι να φτάσουμε στο πούλμαν στο χωριό. Και μετά καφεδάκι στην Αγχίαλο δίπλα στη θάλασσα. Λασπωμένοι ελαφρώς, κουρασμένοι ελάχιστα, γεμάτοι εικόνες και παραστάσεις από τη φύση, αναζωογονημένοι από το οξυγόνο αλλά και από την παρέα σε ένα περιβάλλον έξω από άγχος και υποχρεώσεις.


Η εκδρομή αυτή έδειξε πως μπορεί να συνδυαστεί ένας μικρός περίπατος μιας παρέας στη φύση με την επίσκεψη σε ένα σπήλαιο. Για μας ήταν ένα πείραμα. Μια δοκιμασία. Και φαίνεται ότι πέτυχε. Πέτυχε γιατί όλα πήγαν καλά και σύμφωνα με το πρόγραμμα. Πέτυχε γιατί καταφέραμε να δείξουμε τον κόσμο ενός σπηλαίου έστω και για λίγο, για μια ιδέα, σε ανθρώπους έξω από τους σπηλαιολόγους. Ενός σπηλαίου χωρίς διαδρόμους και χωρίς φώτα. Να δώσουμε να καταλάβουν τι είναι αυτό που μας τραβάει εκεί μέσα, εκεί κάτω...